|
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
Ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε με κάθε τρόπο να θωρακίσουμε τους μαθητές μας απέναντι στη βία, το ρατσισμό, την ξενοφοβία και το φασισμό. Οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τα δικαιώματα και την ισότιμη εκπαίδευση όλων των παιδιών, σε ένα δημοκρατικό σχολείο που θα παρέχει γνώση, θα αποδέχεται και θα στηρίζει όλους τους μαθητές, χωρίς διακρίσεις καταγωγής, χρώματος και θρησκείας, σεβόμενο τη διαφορετικότητα.Η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνική αρμονία και την ισότητα των πολιτών ενός κράτους.Ο Πλάτωνας είπε πως είναι αδύνατον να βελτιωθεί ο κόσμος ,αν πρώτα δε βελτιωθεί ο άνθρωπος.Ο άνθρωπος βετιώνεται με την παιδεία. Καθήκον μας είναι να ετοιμάσουμε "πολίτες" για τις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες.Η μύηση στο πνεύμα της κατανόησης, της ανεκτικότητας,της φιλίας ανάμεσα στους λαούς,της παγκόσμιας ειρήνης και αδελφοσύνης θα βοηθήσουν να ξεπεραστούν οι προκαταλήψεις και θα μπορέσουμε να δούμε τη γοητεία του διαφορετικού,τη γοητεία που "αναδύεται"από το "άλλο", με αυτό τον τρόπο διευρύνεται ο ορίζοντας του καθενός αλλά ταυτόχρονα και ο ορίζοντας της κοινωνίας.
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο;
Πάντως και οι δύο είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Ποίημα που προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006, γραμμένο από ένα παιδί από την Αφρική.
Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους.
Maya Angelou, 1928-, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια & συγγραφέας
Μοιραστείτε τις ομοιότητές μας, επευφημήστε τις διαφορές μας.
Scott Peck, 1936-2005, Αμερικανός ψυχίατρος
Η καρδιά του ανθρώπου είναι φτιαγμένη για να γεφυρώνει τις πιο κραυγαλέες αντιθέσεις
Χιούμ Ντέιβιντ
Μόνο με τα μάτια της καρδιάς βλέπεις σωστά
Μικρός Πρίγκιπας
Φράσεις Παροιμιώδεις (για τη διαφορετικότητα)
- Σαν τη μύγα μες στο γάλα.
- Τον πέταξε σαν την τρίχα απ? το ζυμάρι.
Εικόνες για συζήτηση και προβληματισμό
ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ
ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΟΙΝΑ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΟΜΩΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΛΑΜΗ
Η ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ (ουράνιο τόξο,ζέμπρα) ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
Παραμύθι (οι γλώσσες και η αγάπη)
Oι επτά Χρωματιστοί Ιππότες
Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και πολλά χρόνια, υπήρχε το Βασίλειο των Χρωμάτων όπου ζούσαν εφτά ιππότες: ο Κόκκινος, ο Πορτοκαλής, ο Κίτρινος, ο Πράσινος, ο Μπλε, ο Λουλακής και ο Βιολετής. Όλοι ήταν γενναίοι και τολμηροί, κι ένιωθαν πολύ περήφανοι για το χρώμα τους.
Ο Κόκκινος Ιππότης έλεγε με μεγάλη ικανοποίηση:
-Το χρώμα μου είναι το ομορφότερο. Κοιτάξτε τη φωτιά, τα κεράσια και τις φράουλες, κι εκείνα τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μοιάζουν με ζωντανές φλόγες. Η ζωή είναι κόκκινη, όπως τα χείλη που θέλεις να φιλήσεις!
Ο Πορτοκαλής ιππότης πάντα του απαντούσε:
- Ναι, αλλά το κόκκινο είναι επίσης το χρώμα του αίματος, του πολέμου. Ενώ το δικό μου είναι το χρώμα που έχουν τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα σύννεφα όταν δύει ο ήλιος και ο αέρας είναι ακόμα ζεστός. Είναι ένα γλυκό χρώμα, κι απ? ό,τι φαίνεται, μοσχοβολάει κιόλας.
Τότε πεταγόταν και ο Κίτρινος Ιππότης:
- Πόσο λάθος κάνετε! Εγώ είμαι ο πιο όμορφος: ρίξτε μια ματιά στον ήλιο, στα λεμόνια, στο μέλι και στα χιλιάδες λουλούδια του αγρού. Ακόμα και τα φύλλα των δέντρων γίνονται κίτρινα το φθινόπωρο, λες και ζηλεύουν τα λουλούδια.
Αμέσως, ο Πράσινος Ιππότης ξεσπούσε σε γέλια:
- Ναι, σιγά! Τα φύλλα κιτρινίζουν το φθινόπωρο γιατί είναι ετοιμοθάνατα. Όταν τα φυτά και τα δέντρα είναι δυνατά και νέα, έχουν καταπράσινα φύλλα. Για κοιτάξτε τα βουνά, τα λιβάδια και τα δάση. Ο κόσμος είναι πράσινος όταν είναι ζωντανός.
Όμως, ο Μπλε Ιππότης έβαζε τις φωνές:
- Τι ανοησίες είναι αυτές που ακούω; Αν ο κόσμος έχει ένα χρώμα που ν? αξίζει, αυτό είναι το μπλε. Κοιτάξτε την απέραντη θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια. Και ο ουρανός; Ένας τεράστιος μπλε θόλος, μια ατέλειωτη έκταση από μπλε χρώμα. Θαλασσί για το νερό και γαλάζιο για τον ουρανό.
Ο Λουλακής Ιππότης, που έμενε όλη αυτή την ώρα σιωπηλός, έλεγε με ξιπασιά:
- Όμως, τι χρώμα έχουν τα βουνά όταν τα βλέπουμε από μακριά το δειλινό, όταν ο ήλιος βασιλεύει; Λουλακί. Όπως το κρασί και τα ώριμα σταφύλια. Ή σαν τα δαμάσκηνα, τα μούρα και τα σύκα, που είναι πιο γλυκά κι απ?το μέλι. Το λουλακί είναι χρώμα σοβαρό, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές.
Και τελευταίος έλεγε ο Βιολετής Ιππότης:
- Για να δούμε, ποιο είναι το πιο μυρωδάτο και πιο λεπτεπίλεπτο λουλούδι του δάσους; Φυσικά η βιολέτα. Και τι χρώμα έχουν πολλές πολύτιμες πέτρες που κρύβονται στην καρδιά της γης; Το βιολετί είναι ένα χρώμα γεμάτο συναίσθημα, πάθος. Είναι ο ουρανός την ώρα του δειλινού, ο βελούδινος ήχος που βγάζουν τα βιολιά. Και το όνομα της βιολέτας είναι από μόνο του σκέτο ποίημα.
Όλοι τους, λοιπόν, περνούσαν ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέφτη, καμαρώνοντας τα χρωματιστά είδωλά τους. Γιατί ο καθένας πίστευε ότι είναι ο καλύτερος και μόνο στους άλλους έβλεπε μειονεκτήματα.
Μια μέρα, ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς που, μαζί με την Τριανταφυλλιά Βασίλισσα ήταν οι κύριοι των Εφτά Ιπποτών, τους φώναξε και τους είπε:
- Αγαπημένοι και γενναίοι Ιππότες των Χρωμάτων, έχω αρχίσει να κουράζομαι με τους καβγάδες και τη ματαιοδοξία σας. Εγώ, ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς, σας διατάζω και σας υποχρεώνω να είστε μονιασμένοι από ?δώ και πέρα και να μην ξανατσακωθείτε για τις διαφορές σας. Είναι αλήθεια ότι είμαστε διαφορετικοί, αλλά δεν θα ήταν πολύ βαρετό αν ήμασταν όλοι ίδιοι;
Και συνέχισε:
- Προσέξτε καλά: σύντομα θα παντρευτεί η κόρη μου, η Τριανταφυλλιά ? Λευκή Πριγκήπισσα, και θέλω να διακοσμήσω το παλάτι μου με το πιο ωραίο στολίδι που υπήρξε ποτέ. Το αφήνω στα χέρια σας, Ιππότες των Χρωμάτων.
Ο καθένας απ? τους ιππότες άρχισε να σκέφτεται πώς θα ευχαριστούσε τον βασιλιά και σχεδίαζε να διακοσμήσει το παλάτι με μια μεγάλη αψίδα του δικού του χρώματος. Την παραμονή του γάμου, μαζεύτηκαν όλοι μαζί και καθώς ο καθένας ανέλυε την ιδέα του, άρχισε ο ίδιος βαρετός καβγάς. Τότε ο Ασπρόμαυρος Βασιλιάς βγήκε απ? το δωμάτιό του και είπε στους υπηρέτες του:
- Πιάστε αυτούς τους ξιπασμένους ιππότες και διώξτε τους μακριά! Δεν θέλω να τους ξαναδώ ποτέ πια στα μάτια μου!
Οι υπηρέτες υπάκουσαν στις διαταγές του βασιλιά και έπιασαν τους εφτά Ιππότες των Χρωμάτων, τους έδεσαν όλους μαζί και τους έστειλαν πέρα από τα σύννεφα.
Και τότε, έγινε το θαύμα! Συνέβη κάτι που κανείς δεν είχε φανταστεί. Εκεί, πέρα απ? τα σύννεφα, δημιούργησαν την πιο όμορφη και εντυπωσιακή αψίδα που είχε δει ποτέ κανείς: το Ουράνιο Τόξο. Οι Ιππότες είχαν κρατήσει ο καθένας το χρώμα του, αλλά ήταν και τα εφτά χρώματα ενωμένα όλα μαζί. Σ? όλη τη χώρα, οι άνθρωποι έστρεψαν γοητευμένοι τα μάτια τους προς τον ουρανό:
- Τι πολύχρωμη αψίδα! Πόσα διαφορετικά χρώματα, και τι ωραία που είναι όλα μαζί!
Είναι εκπληκτικό!
Ποχόλ Πόνς Ε. & Γκονθάλεθ Ι.Λ., (2003), (μτφρ. Βερίνα Χωρεάνθη)
Ζ...όπως ζέμπρα
Κάποτε, τα πολύ παλιά χρόνια,οι ζέμπρες ήταν ολόασπρες, σαν το χιόνι.Όταν έτρεχαν στις απέραντες ζεστές σαβάνες,νόμιζε κανείς πως αντίκριζε μια ορμητική χιονοθύελλα μέσα στη λαύρα.Ήταν αλήθεια ένα πολύ παράξενο ,μα και όμορφο θέαμα.Όποιος το έβλεπε μια φορά έμενε με το στόμα ανοιχτό και δεν το ξεχνούσε ποτέ...
Το ΄ξεραν καλά αυτό οι ζέμπρες κι είχαν πάρει πολύ αέρα τα μυαλά τους:όλη τη μέρα δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να περιποιούνται τον εαυτό τους ,να χτενίζουν τις ολόλευκες χαίτες τους ,να καθαρίζουν το ολόλευκο τρίχωμά τους,να γυαλίζουν τις ολόλευκες οπλές τους...Όταν μάλιστα πήγαιναν να πιουν νερό , καθόταν με τις ώρες και θαυμάζονταν στα νερά της λίμνης τους.
Κανέναν δεν ήθελαν για παρέα τους,όλους τους έβρισκαν άσχημους και παρακατιανούς.Στεκόντουσαν μόνες τους παράμερα κι άρχιζαν το κουτσομπολιό:
"Κοιτάξτε την καμηλοπάρδαλη τι άχαρη που είναι μ' αυτόν το γελοίο λαιμό..."
"Αμ η στρουθοκάμηλος, τι σου λέει ,μ' αυτά τα απαίσια πόδια;"
"Καλέ, κοιτάξτε το χοντρομπαλά τον ελέφαντα με την τεράστια μυτόγκα!"
Και δώστου και γελούσαν και κοροϊδεύανε.Κάποια φορά μάλιστα,όταν στη συνέλευση των ζώων όλοι διαμαρτυρήθηκαν για τη συμπεριφορά τους, οι ζέμπρες έβγαλαν μια γλώσσα...δέκα μέτρα!"Γιατί συμπεριφέρεστε με τέτοιο τρόπο;Ποιές νομίζετε πως είστε επιτέλους;"τις ρώτησε θυμωμένος ο βασιλιάς των ζώων ,το λιοντάρι.Τότε σηκώθηκε η μεγαλύτερη και ομορφότερη ζέμπρα, στάθηκε στη μέση και βροντοφώναξε:"Είμαστε τα ωραιότερα πλάσματα του κόσμου!'Ολοι σας κάποιο μαύρο κουσούρι έχετε πάνω σας, άλλος στο κεφάλι του, άλλος στην ουρά του κι άλλος σ' όλο του το σώμα!Μονάχα εμείς είμαστε τέλειες, ολόλευκες, χωρίς μαύρα ψεγάδια!Είμαστε ανώτερη ράτσα και καμιά δουλειά δεν έχουμε με σας τους παρακατιανούς!..."
Την άλλη μέρα οι ζέμπρες λιάζονταν ευχαριστημένες διπλα στη λίμνη,όταν τις πλησίασε αργά ένα παράξενο κατάμαυρο γεροντάκι."Καλημέρα σας!" τους είπε, μα αυτές γυρίσανε περιφρονητικά τα μούτρα τους από την άλλη."Περπατάω όλο το πρωί κάτω από τον καυτό ήλιο...Μπορώ να πιω λίγο νερό από τη λίμνη σας;"συνέχισε το κατάμαυρο γεροντάκι."ΔΕ ΘΑ 'ΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ!" του απάντησε θυμωμένη η αρχιζέμπρα."Εσύ ,ένας κατάμαυρος παρακατιανός, να πιεις νερό από τη λίμνη μας! Φύγε γρήγορα μη μας βρομίσεις το νερό!... "Δεν πρόλαβε ν' αποσώσει τα λόγια της και το μικρούτσικο ανθρωπάκι άρχισε να μεγαλώνει ,να μεγαλώνει...ώσπου ορθώθηκε απειλητικά δυο μέτρα πάνω από το κεφάλι τους !"ΏΣΤΕ ΕΤΣΙ!Εγώ , ο μαύρος παρακατιανός θα βρομίσω την ολόλευκη ανώτερη ράτσα σας , μόνο και μόνο επειδή θα πιω νερό από τη λίμνη σας!...Να, λοιπόν , για να θυμάστε πάντα το ξωτικό της ζούγκλας και τη σημερινή μέρα!" φώναξε θυμωμένο το παράξενο πλάσμα και άρχισε να στροβιλίζεται γρήγορα, σηκώνοντας ένα τρομακτικό ανεμοστρόβιλο από χώμα, που έδερνε σα μαστίγιο τις έκπληκτες ζέμπρες.
Ύστερα εξαφανίστηκε κι όλα έγιναν ήσυχα όπως πριν...Δηλαδή , όχι ακριβώς όπως πριν : όταν οι ζέμπρες έσκυψαν να πιουν νερό , ανακάλυψαν με τρόμο ότι όλο το σώμα τους , όπου τις είχε μαστιγώσει το χώμα , ήταν γεμάτο μαύρες βουρδουλιές! Από τότε έμειναν έτσι ,για να θυμούνται πως μαύρο και άσπρο χωράνε μια χαρά στο ίδιο σώμα. Κι είναι ,νομίζω , ακόμα ωραιότερες!....
Η Νικολέτα, έφερε ένα υπέροχο βιβλίο
|
